De Nederlandse verkiezingen heb ik bijna dagelijks gevolgd. En met een verwondering, die sneller steeg dan het water aan hun dijken, werd ik als modale kijker overspoeld door hun holl(ands)e frasen. Nu het CDA in een hoekje van hun eens zo goedgevulde kerk lijkt geduwd, zwaait Rutte de scepter in deze hoogmis van Mark-eting. Raar hoe zo'n campagne en zo'n speech bij de uiteindelijke viering het model volgt van een klassieke Mis.Na een nietszeggende inleiding volgt het Kyrie : Heer, ontferm U over ons. Die Heer is natuurlijk de kiezer. Daarna volgt het Gloria, waarin met lof gezwaaid wordt naar de Heer.

Dat is niet langer de kiezer, wel de eigen partij en het eigen persoontje. Dan volgt hun evangelie, waarin ze na de jeremiade uit het Oude Testament, de Blijde Boodschap uit het Nieuwe brengen. Evangelisten zijn niet langer Lucas, Marcus, Johannes of Matheus, maar Mario, Herman, François en Angela. In die goden belijden ze hun geloof. Natuurlijk vergt dat ook een offer (offerande), maar, Verheft uw Harten ... heilig en veilig zijn zij, onze banken.

Hier, op het hoogtepunt van hun viering, stopt echter hun verhaal.

Brood en wijn worden lichaam en bloed in hun optie. Op TV zien we al te veel bebloede lichamen, en mensen die vergeefs hunkeren naar brood en wijn.

Waarom kan deze rijke aarde niet voorzien in de essentiële behoeften van elke mens ? En waarom kan Onze Vader niet altijd zorgen voor ons dagelijks brood ? Waarom valt communie-ceren met mekaar ons zo moeilijk ?

Nee, de wereldproblemen kwamen niet ter sprake. Alleen de Euro domineerde alle debatten. Wilders en Samsom vlogen mekaar in de haren, wat voor Samsom iets ingewikkelder bleek. Lachende derde en kampioen der gladheid bij uitstek was Marcske, die met minimale winst de volle pot binnenhaalde. Daarmee bewijst hij dat de stelling van Thatcher nog altijd geldt : Zorg ervoor dat 51 % voldoende rijkdom en comfort heeft, en overtuig die groep ervan dat de andere 49 % een bedreiging vormt voor die rijkdom. Zorg ervoor dat dit de inzet van de verkiezingen is, en de "haves" winnen altijd tegen de have-nots".

Als in de middeleeuwen de pest dreigde, vluchtten armen en rijken elk naar hun eigen schuilplaatsen. De crisis is de pest die ons nu bedreigt. Rijk Rechts spurt naar het rechtse toevluchtsoord, welke naam het ook mag hebben : Republicans, Conservatives, CDA/CDU, VVD. Links kruipt bijeen in het machtigste schuiloord voor behoevenden : Democrats, Labour, SPD, PVDA. In dat moddergevecht om het "slijk der aarde" gaan andere partijen ten onder. In Nederland de christelijke partijen en PVV aan de ene kant, SP en Groen Links aan de andere kant.

En in ons land ??? Schijnbaar weinig van dit alles, omdat bij ons nog altijd het communautaire vraagstuk overheerst. SPA kreunt nog altijd onder de "A", die Stevaert ooit introduceerde. Bij VLD staat "Open" nog altijd meer voor gaan (l)open. Desnoods naar Toscane. En CD&V heeft sinds Schamps' ampersand en passant al veel kiezers verloren. Ook het Belang boet meer en meer aan belang in. Alleen NVA put uit deze situatie verse krachten. Hen afschilderen als de vertegenwoordigers van Rechts, als de VVD-ers van Vlaanderen lijkt me echter naast de (Vlaamse) kwestie.

Velen van hun kiezers horen eigenlijk aan de andere kant thuis. Dat NVA een sociaal beleid wil voeren dat nog harder snijdt in hun budget dan de liberalen, en dat die "kracht van de verandering" ook betekent dat vele van onze sociale verworvenheden in de "gracht van de verandering" worden gekieperd, beseffen helaas weinigen van onze Thatcher's 49 %, die voor hen zullen stemmen.

En waar staat Groen dan ?

Brak in de middeleeuwen de pest uit, dan waren er dapperen die geen schuiloord behoefden en die de oversteek probeerden te maken. Links of rechts, arm of rijk, pest of cholera, het maakte hen niets uit. Zorgen voor anderen laten voorgaan op zorgen voor zichzelf.

Typisch voorbeeld van hen was het rijkemanszoontje Franciscus van Assisi. Niet toevallig is hij de man die ons de liefde voor de natuur bijbracht, en die de os en de ezel aan ons kerststalletje toevoegde: de werkkracht van de os, en de koppigheid van het vaak uitgelachen werkmanspaardje.

Hen beschouw ik als de voorvaderen van Groen, omdat zij zonder aan zichzelf te denken wilden zorgen voor een betere wereld voor iedereen. Naïef ? Nee, wij hebben voldoende technologische kennis vergaard om onze inzichten waar te maken. Hoopvol is dat steeds meer mensen achter onze standpunten staan, omdat zij beseffen dat onze aarde zelf de waarde en de waarheid van onze standpunten duidelijk maakt ...

Wat mij brengt tot deze boodschap aan de heer Rutte, die milieu, onderwijs, zieken- en ouderenzorg minder belangrijk vindt.

Zonder Groen heeft U niets meer te "Ruttentutten",

is er geen boom meer om ons te beschutten.

Dan dreigt zuurstoftekort.

En minder blauw wordt

onze blauwe planeet dan, Beste Meneer Rutte.

Een column uit het Dagboek van een Duwer