Gisteren Gazet van Antwerpen gelezen. De Boerenbond protesteert tegen het Sigmaplan, dat erin voorziet dat bij extreem hoogwater de Netedijken kunnen doorgeprikt worden, en dat waardevolle landbouwgrond onder vies en giftig (!) water wordt gezet. Om duidelijk te maken hoe vuil dat Netewater wel is, presenteerden ze aan de opgedaagde pers een tafel met "Nete-loze" producten, en daarnaast een tafel met daarop iets wat niet "te(n)eten" was. Met hun protest tegen dit plan is niets mis. Maar toen bleek dat zij de schuld doorschoven naar natuurverenigingen, die landbouwgrond wilden inpalmen om er natuurgebieden van te maken, werd er een andere bres geslagen, dan die waarvoor zij vrezen. Het is de bres in ons geloof dat in dit land ooit boeren en natuurverenigingen zullen beseffen dat zij allebei het beste uit onze natuur willen halen. Nee, Groen is tegen de boeren. En dus omgekeerd. Een dijk van een vooroordeel, en een stelling die we onmiddellijk willen doorprikken. Groen vecht al jaren tegen elke vorm van verontreiniging. In de zaak van het Rooiveld ging het om lucht- en geluidsverontreiniging, en het herstel van landbouwgrond. Wat grondverontreiniging en dus vernietiging van landbouwgrond betreft, en hoe met die Smet weg te komen langs allerlei proceduurtjes, daarbij verzinkt Groen in het slib van deze - volgens hun eigen gesubsidieerde studies - zuivere rivier. Dat Groen al jaren vecht tegen dit Sigma-plan omdat de Nete niet klaar is ( en neem dit maar letterlijk in de betekenis van helder en zuiver) om dit plan uit te voeren, vind en vond ik nergens terug.Het enige wat sommige instanties met onze mooie Nete gelijk hebben, is, dat ze zich in allerlei bochten kronkelen om hun gelijk te halen. Ze zouden - met eenparigheid van stemmen - water bergop laten lopen. Over zichzelf opscheppen is daarbij een handig trucje. Dat lukt soms in hun eigen kringen. Maar in de natuur gaat het er "anders en eerlijker" aan toe. De tijd zal klaarheid brengen, iets wat we ook onze Nete en haar landschap van harte toewensen. Om van ons politieke landschap nog te zwijgen.

Een column van Jos Van den Heuvel